Anja zat aan haar keukentafel en keek met een bedenkelijke blik naar de tuin. Ze hield enorm van haar kleine stukje paradijs; het was haar plek van rust na lange dagen werken. Alleen de afgelopen weken werd die rust verstoord door haar nieuwe buren. Die waren net naast haar ingetrokken, en hun tuinfeesten hielden vaak tot laat in de nacht aan, luid en hinderlijk. Toch was Anja niet iemand die snel zou klagen. “Laat ze plezier hebben,” dacht ze, “zolang ze maar een beetje rekening houden met anderen.”
Maar toen kwamen de buren met een nieuwe eis. Ze klaagden over het gebrek aan privacy. Ze voelden zich ‘bekeken’, vooral door Anja, en vonden dat de schutting hoger moest. Anja had hen vriendelijk laten weten dat de huidige schutting van 1,80 meter meer dan genoeg was voor haar en dat ze niet van plan was deze te verhogen. Tot haar verbazing stelden de buren voor dat ze de schutting op haar kosten zou verhogen.
“Serieus?!” dacht Anja. Ze kon haar oren niet geloven. “Jullie willen een hogere schutting, maar ik moet ervoor betalen? Wat een belachelijke logica!” Ze voelde de woede opkomen. Ze werkte hard voor haar geld en kon het zich niet veroorloven zomaar honderden euro’s uit te geven aan een schutting die ze zelf niet eens nodig had.
De volgende dag zat er een brief in haar brievenbus. Het was van de buren. Ze eisten formeel dat de schutting verhoogd zou worden, en hintten dat ze een klacht bij de gemeente zouden indienen als Anja zou weigeren. De dreiging was duidelijk: als Anja niet betaalde, zouden ze het haar lastig maken.
Lees verder op de volgende pagina…