De Last Delen
Ik ben Marianne, 41 jaar, en ik moet iets kwijt. Mijn man, Dirk, heeft al een lange tijd geen werk. Daardoor draag ik alleen de verantwoordelijkheid voor alle facturen en voelt het alsof ik de enige volwassene ben in onze relatie. De liefde voor hem blijft, maar deze situatie is niet langer houdbaar.
Toen Dirk en ik elkaar ontmoetten, werkte we allebei. We verdeelden de kosten eerlijk, en zelfs toen ik meer ging verdienen, was dat prima. We vormden een team. Betaalde ik eens voor een vakantie of etentje, dan was dat geen probleem, omdat hij zijn bijdrage leverde waar mogelijk.
Maar alles veranderde een paar jaar geleden. Dirk was niet gelukkig met zijn werk en besloot te stoppen. Het was een stressvolle periode, en ik steunde hem volledig. Iedereen verdient immers een nieuwe kans. Hij wilde even afstand om zijn carrière opnieuw te bekijken en iets te zoeken dat voldoening gaf.
Deze pauze duurde echter langer dan gedacht. Eerst waren het enkele maanden, daarna een jaar. Nu zijn we al twee jaar verder sinds hij heeft gewerkt. En ik? Ik werk fulltime, betaal alle rekeningen en merk dat de druk steeds zwaarder wordt.
De hypotheek, energierekening, verzekeringen en boodschappen – het ligt allemaal op mijn schouders. Gelukkig verdien ik voldoende, maar dat maakt het niet minder frustrerend. Ik werk hard, soms meer dan 40 uur per week, zodat we goed kunnen leven. Maar soms voelt het alsof ik in mijn eentje het huishouden draai, terwijl Dirk passief blijft toekijken.
De Emotionele Last
Het vervelendste is dat als ik het aankaart, Dirk het bagatelliseert. “Jij verdient toch genoeg voor ons allebei?” of “Ik zorg toch voor het huishouden?” Maar zelfs dat voelt niet oprecht, want na een lange werkdag ben ik degene die boodschappen doet, kookt en helpt in huis.
Het voelt erg oneerlijk. Mijn inspanning wordt als vanzelfsprekend ervaren, zonder enige dankbaarheid. Financieel raakt het me, maar ook emotioneel heeft het impact. Ik ben uitgeput, zowel mentaal als fysiek. Dit is niet het partnerschap dat ik voor ogen had. Ik voel me meer de “kostwinner” dan de vrouw die ik ooit was.
Misschien doet het gebrek aan respect nog wel het meeste pijn. Ik werk hard voor ons stabiele leven, maar het lijkt alsof Dirk dat niet eens ziet. Geen ‘dankjewel’, geen vorm van waardering. Hij lijkt vast te zitten in zijn rol, alsof het normaal is dat ik alles betaal.
Soms voel ik me schuldig over mijn gedachten. Hij is mijn man, ik houd van hem. Maar liefde alleen is niet genoeg als de lasten zo ongelijk verdeeld zijn. Frustrerend is het, vooral omdat er geen duidelijke reden is waarom Dirk niet werkt. Hij is gezond en mentaal gaat het ook goed. Er is geen belemmering, behalve zijn motivatie die lijkt weg te zijn.
De financiële stress zorgt voor spanningen tussen ons. Geldzaken leiden snel tot ruzies. Kleine ergernissen stapelen zich op. Het voelt alsof ik niet meer met een partner leef, maar met iemand die leunt op mijn werk zonder iets terug te doen.
Ik ben er klaar mee om altijd de verantwoordelijke te zijn. Het lijkt alsof ik ons schip in mijn eentje drijvend houd, terwijl hij vanaf de kant toekijkt. Dit was niet wat ik voor ogen had in een relatie.
Ondanks alles heb ik van alles geprobeerd. Eerst een vriendelijk en begripvol gesprek. Daarna meer direct, met duidelijke verzoeken. Ik stelde voor dat hij op zijn minst parttime zou werken of vrijwilligerswerk zou doen om een ritme op te bouwen. Maar telkens weer ontwijkend gedrag: “Ik kijk binnenkort wel,” of “Het komt goed.”
Zelfs samen een financieel plan maken was een optie, om hem te laten zien hoe zwaar het is. Maar ook dat werd weggewoven. “We redden het toch prima zo?” Nee, ík red het. Dat is het probleem. Hoe dan ook, liefde vraagt om zorg en gelijkwaardigheid. Dit voelt verre van gelijkwaardig. Misschien is het tijd om duidelijke grenzen te stellen, niet omdat ik niet van Dirk houd, maar omdat ik ook respect moet hebben voor mezelf.