Linda, nu 72 jaar oud, zit vast in een huwelijk dat niet meer aan haar verwachtingen voldoet. Haar man, Martin, gedraagt zich soms niet goed tegenover haar, wat haar erg pijn doet. “We kennen elkaar sinds ik zeventien was,” zegt ze. “Op mijn twintigste zijn we getrouwd. Destijds wist ik niet dat mannen ook anders konden zijn. Martin was altijd een beetje koppig en eigenwijs, vaak vol van zichzelf. Maar hij had ook zijn positieve kanten. Hij had een goede baan, was trouw, en vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen denken eraan om hun vrouw een cadeau te geven, vraag ik je af? Toen de kinderen klein waren, liep ons gezin soepel. We konden prima met elkaar opschieten zonder constant in elkaars vaarwater te zitten.”
Nu de kinderen het huis hebben verlaten en Martin met pensioen is, zijn de verhoudingen veranderd. Ze brengen nu veel tijd samen door, wat spanningen met zich meebrengt. “Ik zie nu in dat wat vroeger alleen irritant was, nu echt problematisch is,” legt Linda uit. “Hij is vaak humeurig, soms dagen achter elkaar, zonder reden. Hij valt tegen me uit als hij vindt dat ik iets verkeerd doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik dit niet moet pikken en dat ik meer respect verdien.”
Toch overweegt Linda geen scheiding. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Op deze leeftijd nog uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen zeggen dat ik nog een heel leven voor me heb, maar ik zie dat anders. Het idee om alleen oud te worden maakt me bang. Wil ik mijn mooie huis inruilen voor een klein flatje in mijn eentje? Alleen het idee al schrikt me af. Misschien ben ik materialistisch ingesteld, maar die dingen zijn belangrijk voor mij. Misschien wordt Martin na verloop van tijd weer gezelliger. Gelukkig hebben we een groot huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda kiest ervoor om bij Martin te blijven, ondanks zijn gedrag, omdat zekerheid en stabiliteit voor haar zwaar wegen. Op hun leeftijd is een scheiding geen simpele stap. Ze wil haar prachtige huis niet zomaar opgeven voor een eenzaam appartement. Het idee van alleen zijn houdt haar tegen om te veranderen. Ze vindt zichzelf misschien materialistisch, maar comfort en bekendheid zijn van groot belang voor haar.
Daarnaast hoopt ze dat de situatie kan verbeteren. Linda blijft hopen dat Martin in de loop der tijd minder prikkelbaar wordt en weer wat gezelliger wordt. Ze gelooft dat met wat ruimte en geduld, de scherpe kantjes van zijn humeur wat kunnen worden afgevlakt.
Ondanks dat haar kinderen aandringen dat ze voor meer respect moet opkomen, blijft Linda vasthouden aan de gewoonten van haar huwelijk. Vriendinnen vertellen haar dat ze nog steeds de mogelijkheid heeft om dingen te veranderen, maar Linda ziet geen toekomst waar verandering deel van uitmaakt. In plaats van te focussen op wat ontbreekt, waardeert ze wat ze heeft en wat haar een veilig gevoel geeft.
Het idee dat haar leven alleen maar slechter kan worden, voedt haar angsten. Alleen zijn en accepteren dat het misschien nooit beter wordt, is een grote stap voor haar. Ze kiest ervoor om te blijven, hopend dat Martin zijn gedrag bijstelt. Linda besluit de risico’s van verandering links te laten liggen en zoekt haar geluk binnen haar huidige leefsituatie.