Rozemarijn geniet ervan om lekker uit eten te gaan met haar man, Pieter-Paul. Ze hebben een voorliefde voor restaurants die in de Michelin-gids zijn genoemd, want dat staat meestal voor kwaliteit, legt ze uit. Wanneer ze op pad zijn, blijven hun dochters van 3 en 5 jaar oud thuis bij een oppas. “Zo genieten wij van een uitgebreid zevengangendiner met bijpassende wijnen, terwijl de kids en de oppas het fijn hebben met een pizza. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
De kinderen vinden het doorgaans prima om een avondje zonder hun ouders te zijn, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee mogen naar het restaurant. “Kinderen van die leeftijd meenemen naar een sterrenrestaurant is voor ons nog een stap te ver,” zegt Rozemarijn. “Toch nemen we ze wel eens mee voor een lunch.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangendiner waar de kinderen gezellig aan meedoen. Meestal gedragen ze zich keurig, en soms krijgen ze zelfs complimenten van andere gasten over hoe netjes ze zijn aan tafel.
Niet elke uitstap is perfect. Een keer was hun oudste dochter in een slecht humeur toen ze een eetcafé binnengingen. “Niets was goed genoeg, zelfs het restaurant werd ‘stom’ genoemd,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig kwam het personeel te hulp met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor de situatie alsnog goed werd opgelost zonder dat anderen er veel last van hadden.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Bij een recent bezoek aan een gezellige bistro ging het echter mis. “We kwamen binnen met een tas vol speelgoed en iPads,” vertelt Rozemarijn. Al snel merkte ze dat andere gasten hen met afkeurende blikken bekeken, vooral een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Mijn oudste dochter vroeg te hardop waarom de dame zo boos keek,” grinnikt Rozemarijn, denkend bij zichzelf: wat een norse dame.
Het was duidelijk dat het personeel ook niet erg blij was met hun komst. Ondanks het feit dat ze een dure fles wijn hadden besteld, was de bediening niet bereid om kindvriendelijke gerechten te maken. “Ze stelden voor om iets van de kaart voor de kinderen te bestellen,” vertelt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas vonden de kinderen het eten niet lekker, wat leidde tot huilbuien.
Alles werd geprobeerd om de kinderen te kalmeren, maar niets hielp. Het gehuil ging over in geschreeuw en uiteindelijk lagen ze op de grond te rollen. Pieter-Paul nam hen mee naar de gang in een poging de rust te herstellen. “Ik vroeg opnieuw of er misschien frietjes konden worden gemaakt,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde iets onverwachts. Een jonge medewerker kwam naar hen toe en zei dat andere gasten zich stoorden aan hun kinderen.
Met een verbijsterde blik hoorde Rozemarijn hoe ze hun rekening kregen en vriendelijk doch dringend werden gevraagd om te vertrekken. “Verbijsterd en boos, verliet ik het restaurant met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag ontving Rozemarijn echter een verontschuldigend telefoontje van de eigenaar. Hij gaf toe dat hun vertrek nooit zo had mogen gebeuren, bood zijn excuses aan en ter compensatie boden ze een terugbetaling van het diner en de wijn, samen met een uitnodiging voor een diner voor twee aan.