Inleiding van het verhaal
Hoi allemaal, ik ben Iris, 24 jaar oud, woonachtig in Utrecht en klaar met mijn bachelor aan de universiteit. Na het behalen van mijn diploma koos ik ervoor geen master te volgen. Waarom? Mijn studieschuld is al behoorlijk hoog door het leenstelsel en mijn verhuizing van Friesland naar Utrecht, wat betekende dat ik op kamers ging wonen. Sinds ik fulltime werk, voel ik me behoorlijk eenzaam.
Na mijn afstuderen ben ik via LinkedIn met verschillende banen benaderd. Voor mij was het logisch om meteen aan de slag te gaan en mijn schulden niet verder te laten oplopen. Ik dacht: “Een master kan later altijd nog, en misschien helpt mijn werkgever daarmee.” Dit idee stelde me eerst gerust, maar dat gevoel verdween al snel. Mijn vrienden vonden steeds minder tijd voor mij.
De meesten van mijn vrienden uit de studententijd besloten wel voor een master te gaan. Zij zitten nog volop in het studentenleven, terwijl ik iedere ochtend om 07:00 uur opsta voor mijn werk. Waar we vroeger vaak samen uitgingen of spontaan borrels organiseerden, krijg ik nu nergens meer een uitnodiging voor. Het viel me onlangs op dat: “Mijn studiegenoten mij buitensluiten omdat ik geen master volg, in tegenstelling tot hen.”
Hun activiteiten plannen ze op momenten dat ik moet werken. Als ik voorstel om ’s avonds iets te doen, krijg ik vaak te horen: “Oh nee, dan moeten we naar college of studeren.” Het voelt alsof we totaal gescheiden werelden leven.
De ervaren tweestrijd
Meer en meer twijfel ik of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Mijn bachelor lijkt ineens minder waarde te hebben. Ondanks mijn goede baan, mis ik de band met mijn vrienden enorm, wat me best onzeker maakt. Had ik toch voor een master moeten kiezen? Was mijn besluit om financieel verstandig te blijven misschien een misstap?
Ik overweeg ook om uit Utrecht te verhuizen, aangezien mijn werk in een andere stad is. Verhuizen zou logischerwijs goedkoper zijn. Maar stel dat ik dan de kans verlies om weer dichter bij mijn vrienden te kunnen zijn?
Ik deel dit verhaal omdat ik op zoek ben naar advies. Hoe ga ik om met de eenzaamheid en het gevoel van buitengesloten zijn? Moet ik hopen dat mijn vrienden later begrijpen waarom ik voor fulltime werken heb gekozen, of is het tijd om opnieuw te beginnen en dichter bij mijn werk te gaan wonen?
Ik wil een toekomst waar ik me minder alleen voel en tegelijk trots kan zijn op de beslissingen die ik heb genomen. Als iemand tips of vergelijkbare ervaringen heeft die behulpzaam kunnen zijn, hoor ik het graag.