Als vader die leeft van een uitkering, was het aanschaffen van een fatbike een grote beslissing. Eerlijk gezegd, was het eigenlijk boven mijn budget. Toch vond ik het belangrijk dat mijn zoon, Hamza, die fantastische ervaring van vrijheid zou krijgen. Dus begon ik elke week een klein bedrag apart te leggen. Ik struinde door parken en langs fietspaden, op zoek naar statiegeldflessen en -blikjes.
Het was absoluut niet makkelijk en soms behoorlijk uitputtend, maar iedere keer dat ik dacht aan de glimlach van Hamza, kreeg ik weer energie om door te gaan. Elke ingezamelde euro bracht ons dichter bij het doel.
Uiteindelijk was de dag daar dat we genoeg bij elkaar hadden gespaard, en we kochten samen de fatbike. De vreugde op Hamza’s gezicht, daar kan echt niets tegenop. Voor hem was het meer dan een geschenk; het stond voor doorzettingsvermogen en toewijding. Hij begreep dat deze fiets symbool stond voor zijn toenemende onafhankelijkheid.
Nieuwe Regels en Bezorgdheid
Op dit moment speelt er een heel ander probleem. Er wordt gefluisterd dat de overheid van plan is een minimumleeftijd in te voeren voor fatbike-gebruikers. Dit vooruitzicht maakt me bezorgd, want de vrijheid die Hamza nu voelt, kan zo op de tocht komen te staan. Als deze nieuwe wet erdoor komt, mag hij misschien niet meer fietsen en moet hij overstappen op de bus. Het doet me pijn te denken dat zijn spontane fietstochten wellicht verleden tijd worden.
De fatbike betekent meer voor hem dan zomaar vervoer. Het is een manier om zelfstandigheid en verantwoordelijkheidsgevoel te ontwikkelen. Het idee dat zulke waardevolle ervaringen verloren kunnen gaan door regelgeving die geen rekening houdt met individuele situaties, vind ik zorgwekkend. Waarom zou een regel iedereen over één kam scheren?
Natuurlijk is veiligheid belangrijk en weten we dat er ongelukken gebeurd zijn met fatbikes. Maar Hamza fietst altijd met zorgvuldigheid en we hebben samen de verkeersregels goed doorgenomen. Waarom zouden kinderen zoals hij de dupe moeten worden van de fouten van anderen? Het voelt alsof er geen ruimte is voor kinderen die wél verantwoord met hun fiets omgaan.
Onze middelen zijn beperkt, dus hem dagelijks met de auto naar school brengen is voor ons geen haalbare optie. Openbaar vervoer is er wel, maar Hamza heeft zoveel plezier in zijn fietstochtjes. Als hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt dat als het inperken van zijn vrijheid.
De regels rondom fatbikes lijken steeds strenger te worden, zonder ruimte voor uitzonderingen en vertrouwen in de verantwoordelijkheid van ouders. Hamza heeft bewezen dat hij zijn verantwoordelijkheden serieus neemt. Dat zou moeten worden aangemoedigd, niet beperken. Regels die deze initiatieven belemmeren, maken het moeilijker voor ouders om dergelijke waarden over te brengen.
Uiteindelijk wil ik mijn kinderen iets bijbrengen dat verdergaat dan louter regeltjes: de kunst van zelfstandig beslissen, respect voor anderen en het dragen van zinvolle verantwoordelijkheden. De overheid zou ons het vertrouwen moeten geven dat we de juiste keuzes maken voor onze kinderen.
Deze mogelijke wetswijziging laat zien dat onze samenleving jeugd vaak onnodig beperkt. Beleid zou moeten kijken naar de mogelijkheden om bij te dragen aan de persoonlijke ontwikkeling van verantwoordelijke en zelfstandige kinderen.