Stel je voor: elke dag wordt jouw kind wakker met de voorpret van de rit naar school. Maar helaas verandert dat blije moment al snel in een nachtmerrie. Voor de derde keer is de fatbike van Samed zijn zoon verdwenen! Dit gaat niet alleen om geld, maar ook om vertrouwen en zekerheid.
Samed, een toegewijde pa en hardwerkende man van 41, heeft inmiddels drie keer ervaren hoe frustrerend fietsdiefstal is. Zijn 12-jarige zoon vertrouwt op zijn fatbike om op tijd en veilig naar school te geraken. Wat eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn – een veilige manier om naar school te gaan – blijkt voor hen een luxe die herhaaldelijk wordt weggenomen.
Wie moet aangesproken worden voor deze steeds terugkerende diefstallen? Is het de samenleving die stilzwijgend instemt met deze misdaden? Of hebben we te maken met een rechtssysteem dat niet hard genoeg optreedt tegen zulke overtredingen? Hoe kan een jonge jongen zich veilig voelen als zijn vervoermiddel keer op keer gestolen wordt? Dit gaat verder dan een gebroken fietsbel, dit is een groot onrecht.
Sommigen zullen misschien zeggen dat je simpelweg een oude, minder aantrekkelijke fiets moet aanschaffen om dieven weg te jagen. Maar is het eerlijk om jouw standaarden te verlagen en je kind op een mindere fiets te laten rijden vanwege de daden van kwaadwilligen? Het idee dat we onze verwachtingen moeten bijstellen om te voldoen aan de normen van de misdaad is echt zorgwekkend.
Nu zit Samed in een lastig parket. Een nieuwe fatbike is een forse uitgave en financieel niet meer op te brengen. Moet hij accepteren dat zijn zoon het moet ontgelden door de acties van een stel roekeloze dieven? Dwingt de situatie hem om te kiezen tussen het welzijn en de veiligheid van zijn kind en nog meer verlies te riskeren?
Dit probleem overstijgt simpel transport. Voor Samed’s zoon gaat het ook om zijn persoonlijke veiligheid en zijn gemoedsrust. Hoe kan een kind zich volledig op school concentreren als hij zich zorgen maakt over de terugreis, bang dat zijn fiets wederom gestolen wordt?
Wat doet de buurt eigenlijk om diefstallen te voorkomen? Zijn er genoeg maatregelen genomen rond fietsenstallingen? Waarom moet een individu de tekortkomingen van de maatschappij verdragen? Waarom krijgen slachtoffers zoals Samed niet meer steun?
Misschien moeten we ons afvragen waarom we als maatschappij toestaan dat dit gebeurt. Waarom accepteren we dat zoiets simpels als een fietstochtje naar school zo stressvol en uitdagend kan worden? Dit zou een kwestie van urgentie moeten zijn voor iedereen die veiligheid en welzijn een warm hart toedraagt.
Het echte probleem is dus niet alleen dat van Samed en zijn zoon, maar van iedereen die een probleemloze en rechtvaardige samenleving voorstaat. Wat zou jij doen als jouw kind zo slachtoffer was? Hoe kunnen wij samen ervoor zorgen dat dit niet de norm wordt? Deel jouw ideeën en werk mee aan een oplossing.