Marie is 81 jaar en woont solo in een kalm dorpje, waar ze vaak het gevoel heeft alleen te zijn. Haar vier volwassen kinderen zijn druk met hun eigen levens. Hoewel ze veel van hen houdt, merkt ze dat ze maar af en toe bellen, meestal als ze iets van haar willen. “Mijn kinderen bellen alleen als ze iets van me nodig hebben,” merkt ze stilletjes op.
Marie heeft haar jaren besteed aan de zorg voor haar gezin. Ze stond altijd klaar, of het nu ging om het maken van kleding of om op haar kleinkinderen te passen. Haar huis was vroeger een levendige plek, vol spelletjes en de geur van versgebakken koekjes. Die tijden zijn voorbij; haar kinderen zijn uitgewaaid en hebben hun eigen gezinnen gesticht.
Marie snapt dat hun levens druk zijn, maar de schaarse telefoontjes doen haar pijn. Ze mist de diepgaande gesprekken, het delen van herinneringen, en het eenvoudige plezier van een gesprek waarin ze niet alleen gezien wordt als iemand die iets kan regelen. Wanneer ze zelf contact zoekt, zijn de reacties meestal kort en gehaast, wat haar bedroeft.
Lees dit emotionele verhaal verder op de volgende pagina…