Sanne, een moeder van 29 jaar, draagt een geheim met zich mee. Terwijl ze haar derde pasgeboren kind liefdevol vasthoudt, worstelt ze met een schuldgevoel dat ze moeilijk kan uitdrukken. “Eigenlijk wilde ik mijn derde kind niet,” fluistert ze verdrietig.
Harde woorden, maar dit is de situatie waarin Sanne zich dagelijks bevindt. De liefde voor haar kindje is er zeker, daar twijfelt niemand aan, maar de plotselinge zwangerschap was intens voor haar.
Samen met haar partner had Sanne altijd voor ogen om twee kinderen te hebben. Met hun zoon en dochter van respectievelijk zes en vier jaar oud, voelde hun gezin afgerond.
“Het leek allemaal precies goed,” vertelt Sanne. “We hadden een fijne balans gevonden en alles zat op zijn plek.”
Een derde kind was nooit een punt van discussie. Ze was druk met haar werk, relatie en zorg voor de twee kleintjes. Hoewel het druk was, was het overzichtelijk.
Toen bleek dat Sanne zwanger was van een derde, stond hun wereld op de kop. “Het was een schok,” zegt Sanne. “Ik voelde me overrompeld en onzeker. Hoe konden we dit bolwerken?”
Lees het verhaal hieronder verder…
De uitdaging aangaan
Sanne en haar partner stonden voor een moeilijke keus. Na zorgvuldige overweging besloten ze verder te gaan met de zwangerschap. Hoewel Sanne rationeel de redenen begreep, voelde het voor haar niet als haar eigen beslissing.
“Ik had het gevoel dat mijn leven niet meer van mij was,” zegt ze. “De druk van buitenaf, van familie, de samenleving, en zelfs van mijzelf, was gewoon te groot.”
Deze zwangerschap was anders voor Sanne dan de voorgaande twee. Waar ze eerder opgetogen en vol verwachting was, voelde het nu als een zware last. “Ik probeerde blij te zijn,” zegt ze. “Maar die angst en hulpeloosheid bleef ik voelen.” Ze voelde zich gevangen in een situatie waar ze niet uit kon ontsnappen.
Na de geboorte van haar derde veranderden deze gevoelens nauwelijks. Ook al hield ze direct van haar kindje, bleef er een gevoel van spijt knagen.
“Het klinkt misschien hard,” zegt Sanne zachtjes. “Maar ik bleef maar denken dat dit niet het leven was dat ik voor ogen had.”
Met hun derde kind kwamen nieuwe obstakels. De routine die ze met twee kinderen onder controle hadden, liep weer uit de hand. “Alles wat we hadden opgebouwd, leek te verdwijnen,” zegt ze. Naast de fysieke vermoeidheid speelde ook de emotionele uitputting op.
De relatie tussen Sanne en haar partner kwam onder druk te staan. “We maakten meer ruzie dan ooit,” merkt ze op. “Ik voelde me eenzaam in mijn gevoelens. Hij probeerde het te begrijpen, maar ik kon het hem niet uitleggen. Hoe leg je uit dat je iets niet wil wat nu deel is van je gezin?” Dit isolement maakte het voor Sanne nog lastiger om met haar gevoelens om te gaan.
Maar ondanks alles blijft Sanne vechten voor haar gezin. Ze beseft dat haar gevoelens ingewikkeld zijn en zoekt naar manieren om hiermee om te gaan. Ze krijgt nu ondersteuning van een therapeut om haar gevoelens te begrijpen en vooruit te komen. “Ik weet dat ik van mijn kind hou,” zegt ze vastberaden. “Maar ik moet eerlijk zijn over hoe ik me voel, zodat ik kan helen en er echt voor mijn kinderen kan zijn.”
Sanne’s verhaal laat zien dat niet elke zwangerschap of uitbreiding van een gezin een sprookje is. De realiteit is soms ingewikkeld en pijnlijk, en de emoties zijn niet altijd eenvoudig te verwerken. Door open te spreken over haar gevoelens, hoopt Sanne niet alleen zichzelf te helpen maar ook anderen in soortgelijke situaties te steunen. “Je bent niet alleen,” benadrukt ze. “En het is oké om te voelen wat je voelt.”