Eerste Ongeruste Signalen
Mona zat op de rand van haar bed terwijl haar tienjarige zoon, Sam, zich naast haar nestelde. Het was bijna middernacht, en vermoeidheid tekende haar gezicht. Ze keek in Sam’s grote, bruine ogen die angstig en moe leken. Dit ritueel herhaalde zich iedere nacht. Sam wilde bij zijn ouders slapen, en Mona vroeg zich af of dit normaal was voor zijn leeftijd.
Sam was altijd al gevoelig geweest, maar de afgelopen maanden werd zijn angst om alleen te zijn steeds erger. In het begin vroeg hij af en toe om bij hen te mogen slapen, maar al snel werd dit een dagelijks ritueel. Iedere avond, als het bedtijd was, zag Mona de bezorgde blik in Sam’s ogen als hij naar zijn eigen kamer keek. “Mama, mag ik bij jullie slapen? Ik ben bang om alleen te zijn,” vroeg hij nacht na nacht.
Verschillende Aanpakken
Mona en haar man, Tom, probeerden allerlei methodes om Sam gerust te stellen. Ze lieten nachtlampjes aan, stelden rustige bedtijden in, en praatten met hem over zijn angsten. Ze bezochten zelfs een kinderpsycholoog. Die raadde hen aan om een rustige routine op te bouwen en positieve bevestigingen te geven.
Ondanks hun inspanningen, zagen ze nauwelijks verbetering. Iedere nacht stond Sam weer naast hun bed en uiteindelijk gaven Mona en Tom toe uit pure uitputting, en lieten hem bij hen slapen. Dit begon Mona steeds meer zorgen te baren. Ze vroeg zich af of ze iets verkeerd deed. Waren ze te toegeeflijk, of gebruikten ze gewoon de verkeerde aanpak?
Tom, uitgeput na lange dagen op het werk, raakte ook gefrustreerd, wat de spanningen thuis verhoogde. Mona voelde zich steeds meer gestrest door de situatie. Op een avond, na weer een nacht waarop Sam naast hun bed lag, besloot Mona met Tom te praten. “Ik weet niet meer wat ik moet doen,” zei ze. “Is het normaal dat een kind van 10 elke nacht bij ons in bed wil slapen? Misschien moeten we met iemand praten over hoe we dit moeten aanpakken.”
Klik op volgende om verder te lezen