“Toen ik haar voor het eerst zag, dacht ik dat er een vergissing was gemaakt en ik een ander kind had gekregen. De verpleegster benadrukte echter steeds hoe prachtig ze wel niet was,” onthult Judith. Die initiële verbijstering maakte na een tijdje plaats voor verbazing toen haar bleek dat Kachi’s vermeende Downsyndroom eigenlijk een uiting van albinisme was.
Judith maakte zich niet alleen zorgen over hoe Kachi geaccepteerd zou worden in de samenleving, maar ook over haar gezondheid, met name haar zicht. Ze was bang dat Kachi altijd slecht zicht zou houden. Judith geeft toe dat ze even gebukt ging onder vragen als ‘waarom overkomt mij dit?’ en dat ze haar geloof in vraag stelde.
Toch veranderde haar perspectief geleidelijk na een verwerkingsproces. Ze begon de wonderschone aspecten van haar meisje te waarderen, van haar goudachtige lokken tot haar lichte ogen en zachte lippen. Tijdens hun wandelingen merkte ze hoe Kachi’s unieke uitstraling alle blikken trok. Kamsi en Kachi delen de diepe band die tweelingen eigen is en laten hun unieke eigenschappen niet tussen hen in staan.
Judith’s doel is nu om Kachi op te voeden met een gevoel van eigenwaarde en zelfliefde, niettegenstaande de mogelijke hindernissen van haar albinisme. “Albinisme heeft misschien zijn lastige kanten, maar het is aan mij om zowel Kachi’s innerlijke kracht te voeden als haar speciale schoonheid te belichten via onze foto’s,” concludeert ze. “Haar bijzondere kenmerken horen gevierd te worden, net als die van elk ander kind.”